No Purple Rain Prince Tribute Bar Eduard Hove (02-06-2021) report: Steven Kauffmann & photo credits: Anja Cleemput info club: Bar Eduard info band: © Rootsville 2021

Op deze withete woensdag waren we andermaal te gast bij Bard Eduard. Master of Ceremonies and Mr Bass Guitar, Bert Embrechts had een select gezelschap uitgenodigd zijnde Nikkie Van Lierop (mevr. Jeroen Olyslagers), Deborah Ostrega (actrice en ex-Lords of Acid), stergitarist Frank Peeters en Bert Embrechts in zijn alter ego van ene Larry Graham on da base en vocals.Het terras liep aardig vol met popelende fans van Le Petit Prince, 1m58 groot en zeer betreurd. Voor deze hommage van straffe madammen, zorgvuldig geselecteerd op hun présence en vocale kwaliteiten.Onder het goedkeurend oog van Ernst Löw, zette zijn eega en fraai in zwarte catsuit gehulde Deborah Ostrega haar gouden keel open met opener “Sometimes it snows in April”, nu ja het was 26°C, maar à la Joan Baez maakte ze er een omfloerst gezongen folkhymne van, maar mét ballen en a lot of soul ! Meteen klonk en zat alles goed en snor met dit fijne orkest signature signed by the good taste of Bar Eduard & Mister Embrecht Bertus.

Dit eerste hoogtepunt (we zouden ze nauwelijks kunnen bijhouden, want er zaten ook veel minder bekende Prince-parels in een héél uitgekiende set) werd al snel gevolgd door “Empty Room”; tristesse in de beslotenheid v/d mansarde, op een bedje van Barry White … Deze emptiness werd zo gloedvol bezongen, in een welhaast Gregoriaans koortje dat ondergetekende en het selecte gezelschap er waarempel instant kippevel van kregen. Zo ook met “The Cross” in een uitgeklede versie, Prince zong het jaren live niet meer na de Sign of the Times tour wegens zijn Jehova-lidmaatschap maar het was heerlijk om deze song nog eens live te horen, ook zonder sitar klonk die koninklijk in deze versie …

Vrolijker ging het er dan weer aan toe met “Crystal Ball”, in de beste Sly & Family Stone-traditie dat duchtig meegeklapt werd door het talrijke aanwezig publiek dat de good vibes & vibrations direct te pakken had bij zoveel gecondenseerde klasse op het podium. De akoestische gitaar werd omgordt bij dit werkstuk en greep je wellustig naar de keel als een gortdroog bijtende vleesetende plant, but we all got through it@Wounded knee, vous and we ! Roger Nelson keek tussen de wolken door en zag dat het goed was, hij zou het de ganse avond droog houden in Hove, er was aandrang tot een Zuludans maar iedereen bleef braaf en gedisciplineerd zitten op de shakende stoelzitjes van purperen pluche te velde@Bar Eduard. Naast Prince hoorde ik ook echo’s van de prille Talking Heads, het klonk allemaal retestrak. Ook “Cherry Moon” zat in een koninklijk arrangement en meestergitarist Frank Peeters, was schitterend op dreef met Icepicking à la Albert Collins/Johnny Guitar Watson tijdens een interludium met “Sign of The Times” waarbij zijn funky riedels zijn troepen aanvuurde tot ongekende hoogten en dat allemaal binnen het eerste kwartier van de 1ste set. Moet er nog Prince zijn ? A volonté, zo zou blijken.

Dit was nochtans de maiden trip van dit gezelschap dat buiten een livestream op 9 april in deze setting nog niet voor een levend publiek had opgetreden, maar de machine liep geölied zo fijn als wel 100 Bleke Lena’s at natural speed as they were playing Madison Square Garden ! “Cherry Moon”, klonk alsof het zo uit de roaring twenties kwam aangehuppeld, in de best mogelijke Music Hall-traditie, prachtig gezongen door Nikkie Van Lierop (vanachter zijn rosé stond Jeroen Olyslagers bescheiden te glimmen van trots) onder zijn mooie strohoed, ondersteund door de stemmige xylofoon …

De lenige liefde en hoe die te bedrijven werd kraakhelder uit de doeken gedaan in de “pornosongh” “Adore” en ranzige ode aan het Aroma di Amore  met bij wijze van intro, een wulpse wisselwerking met Nikkie en Deborah in een kirrend gloedvol duet:  het gerstenat vloeide nogal vleselijk tijdens deze ahum soundtrack van toffe filmmuziek. Zo dacht de 12-jarige, allicht toen al bevallige Deborah Ostrega er ook al over in Cinema Roxy te Koersel of all places. Meester Frank op gitaar toverde de ene na de andere Claptoneske riff uit zijn mighty guitar. Het opus “I love you in Me”, kreeg een dikke laag Luikse siroop me op de Kabassa, en deze tegelplakker kreeg het beste smeervet mee door suggestieve zinswendingen en denkbeeldig tegen elkaar aangeschurk met mooie quotes als daar zijn “When she is making love, it’s like singing”. Ach ja, de buren kunnen er maar blij mee zijn, denken we dan …

Tot mijn verbazing blijkt Bert Embrechts zijn soulbariton als twee druppels water op de stem van Ike Turner te lijken. “Everything I want is what she does to me, when we are making love, it’s like surgery. De song wordt vakkundig gedissecteerd en Beste Bert: voor wanneer is die Barry White-tribute aub ? Er komt ook nog een gesmaakte flard “Kiss” voorbij. Mevrouw Van Lierop hanteert ook de tamboerijn met brio in de overtuigend en met doorvoelde panache gebrachte tearjerker “How Come You Don’t Call Me No More?” (de telefoon huilt mee en Danny Fabry, smacht van solitudiné) wederom patina pralinee op een heerlijk gedijend basfundament , en de geile gitaarloopjes van Frank Peeters zaten de Prince-songs gegoten als een handschoen op een bedje van purperen papavers en klaprozen. “s’Avonds nog een blokje om”, kreeg een bloedstollende dimensie in “Strollin” met midscheeps treffende meestemmige koorzang, koortsig en fel Gezongen met de all, in een soort van intieme gospelversie, kippevel wederom. Bovendien gezongen met de allure van een bronstige Marilyn Monroe.  And the band took us all higher met “Cream” (get on top), in een – ahum -topversie ! Het publiek was al lang collectief voor de bijl gegaan maar niet niet murw bij deze kogelstoten van Prince-interpretaties, waarop his Royal Badness alleen maar fier zou zijn kunnen zijn, if had had not left the building. Hier in de hitte van Bard Eduard was het niet meer of niet minder dan een bijzonder heerlijke tijd en de set stoof voorbij als een kanonskogel op Grappa ingelegd.

Dan hielden wij het bijna niet meer droog bij een magistraal “Nothing Compares to You”, beter gezongen dan dat de beruchte Sinéad O'Connor dat hedentendage zou doen (je kon een speld horen vallen). Dan mocht het weer swingend loos gaan met “I Feel for You” ook bekend in de versie van Chaka Khan (die 69 wordt in het mythische 2222). Het gerucht gaat, dat Arno ooit in Saint-Tropez met haar gedanst heeft, toen hij daar met Tjens-Couter ten dans speelde à une boum.  De partytrein denderde verder met funky killerriffs van Frank Peeters op de tonen van “Alphabeth Street”, in een gebalde versie. Bert Embrechts zou naast zijn Ike Turnerachtige vocale interventies heel de set het basmonster loos laten gaan met gretige passie , Larry Graham waardig ! Jammen en grooven kan hij inderdaad als de beste, en hij is ook de architect, zeg maar de mastermind achter dit project dat het potentieel heeft om menig cultureel centrum in vuur en vlam te zetten. Fast Fingers Franky mocht ons nog een laatste maal op een portie stomende Rhythm Guitar vergasten tijdens en supersnel naar een heerlijk crescendo toe rockend “Controversy” en dat was meteen orgelpunt, sluitstuk en kers op de taart van dit onverwacht steengoede project. Het vergt lef om dit repertoire aan te kunnen, maar dit combo is met vlag en wimpel geslaagd in hun wel zeer gepassioneerde benadering van het fenomeen Prince. Smaakt direct naar méér; It's a long way to Tipperary
It's a long way to go.
It's a long way to Tipperary
To the sweetest bar I know!
But our heart are right here, waar is dat feestje? Le party du Petit Prince était juteux comme le lard@BAR EDUARD. Op naar het volgende esbattement, gaat men dit kunnen overtreffen?Read alla bout it on Rootsville, wordt vervolgd con amor et passion ! Dat was onze portie withete funk, zaterdag staat er een meer lyrische plat du jour gepland … tot dan !!!Ernst Lôw zag dat het goed was and it wasn’t too much mustard at all. Lang leve Prince … merci, au revoir and bye bye till da next time, with more livemusic uit de koker van B. Embrechts, wij benieuwd voor wat hij volgende keer weer in petto heeft, so long folks … Dit was er in ieder geval weer Boenk op !

Kauffmann Steven & Anja Cleemput groeten U !